The Hellenic Society Prometheas

Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική

Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

www.Prometheas.org                                                Οδυσσέας Ελύτης

Newsletter

March 2009

Prometheas Events

·        The Greek Independence Day Celebration is scheduled for 6:00 pm Sunday, March 22, 2009 at St. Katherine Church (for more information: see attached brochure).

·        Book presentation and poetry reading by Pedro Lastra and Rigas Kappatos, who will present their book “Gabriela Mistral/Her Best Poems”. The Chilean poet Gabriela Mistral won the Nobel Prize for Literature in 1945 (for more information: see attached brochure). Thursday, April 2, 2009 at 7:30 pm at St. George Greek Orthodox Church, Bethesda. 

Other Announcements

The Greek School of Saint George for Academic Excellence, Greek Language Studies, and Community Service announce the “Athena” Scholarships (see attachment).  High School Seniors who have graduated from the Greek School of St. George are invited to apply for the “Athena” Scholarship established to promote academic excellence, Greek language studies and community service.  For more information, please contact the school. Application forms are available at the St. George Greek School office and the Greek School website: http://www.stgeorge.org/app/w_page.php?id4&type=section

Application deadline is April 4, 2009.

 

Books of the month

·        “Cavafy: 166 Poems” by Alan Boegehold (2008)

·        A weft of memory: A Greek mother’s recollection of songs and poems by Vasiliki Scotes and Thomas Scotes, Caratzas/Melissa Publishers (2008)

 

Misc Articles

 

Copy of the Newsletter of the Hellenic Link is attached.

Also, copy of the Newsletter of the Parthenon Sculptures is attached.

Professor Ihor Lylo from the Ivan Franko State University of Lviv, Ukraine spoke about the Greek Heritage of Lviv, Ukraine at the Ukrainian Embassy on Friday, February 20, 2009 at 7:00 pm. A summary of his presentation is attached .

 

Interview of Professor John Anton with Kathimerini 

 

 

 

 

John Anton

http://www.kathimerini.gr/kathnews/images/dot_clear.gif«Η σύγχρονη ελληνική ταυτότητα αιωρείται μεταξύ Ανατολής και Δύσης»



http://photo.kathimerini.gr/kathnews/photos/15-02-09/15-02-09_1288107_1.jpg

Της Αννας Γριμάνη

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

«Κυμαίνεται» ανάμεσα σε αίσθημα και συνείδηση. Κατ' ουσίαν όμως είναι «αίρεσις βίου» και προβάλλεται ως πολιτισμένος τρόπος ζωής. Και εξηγούμαι: η ελληνικότητα ως βίωμα δεν τελειώνει με τη διέγερση του αισθήματος, όσο έντονα και αν εκδηλώνεται. Ως στάση βίου προϋποθέτει γνώση και εκτίμηση των βιωμάτων και αξιών που θεμελιώνονται με την παιδεία και ολοκληρώνονται με την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης.

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Tις πεταλούδες, τα πετάγματα των χελιδονιών και τον γοητευτικό ήχο της φλογέρας - όπως τα γνώρισα στο χωριό του πατέρα μου όταν ήρθαμε στην Ελλάδα από την Αμερική. Aγάπησα και τα πουλάκια μιας καρδερίνας που φώλιαζε στον απέναντι κήπο. Ενα γειτονόπουλο έκλεψε τα νεογνά της και τα έκλεισε σ' ένα κλουβί. Δύο μέρες μετά, η μάνα καρδερίνα τα φαρμάκωσε για να μη ζήσουν στη σκλαβιά. Συνέδεσα τη θύμηση αυτή με το χορό του Ζαλόγγου.

Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα.

Διάβασα τον Ομηρο και τους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας, για να καταλάβω την «υπέροχη εκδοχή» του Ελληνα. Απέκτησα βαθμηδόν συνείδηση της προσφοράς των Ελλήνων στον πολιτισμένο βίο. Από τότε αναρωτιέμαι: τι θα ήταν ο πολιτισμός αν δεν είχαν οι αρχαίοι ξεκινήσει το «γνώθι σαυτόν» για να φτάσουν στη «νόηση νοήσεως»; Ελληνικό το επίτευγμα.

Αυτό που με χαλάει.

Τα ξεριζώματα. Το πρώτο ήταν όταν ο πατέρας μάς έφερε στο χωριό του στην Αρκαδία. Ημουν οχτάχρονο παιδί. Δεκαεφτά χρόνια μετά επέστρεψα στην Αμερική, δεύτερο ξερίζωμα. Αυτό που με «χαλάει» ακόμη και σήμερα είναι η άρνηση συμβιβασμού με τις ατέλειες κάθε ρέουσας πραγματικότητας. Το '46 άφησα πίσω μια Ελλάδα ερειπωμένη και έναν λαό διχασμένο. Φοιτητής στο Columbia University, αναζήτησα πάλι τη σοφία των αρχαίων.

Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Ελληνας σήμερα;

Εξαρτάται από το πώς τοποθετούμε την παράδοσή μας στο παρόν. Η ελληνική «αίρεσις βίου» αποτελεί μοναδικό απόκτημα, αρκεί να αναλάβει κανείς την ευθύνη της επιλογής. Το προσόν γίνεται μειονέκτημα όταν προτιμώνται τα κέρδη της καθημερινότητας και του ρηχού πατριωτισμού.

Παράγει πολιτισμό ο Ελληνας της νέας εποχής ή μένει προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Η παραγωγή πολιτισμού είναι πολυδιάστατο και δύσκολο εγχείρημα. Απαιτεί έναν ευεργετικό μετασχηματισμό αξιών. Οι Ελληνες δυστυχώς παραμένουν ουραγοί. Σπανίζουν οι πρωτοπόροι. Η «ρητορική ελληνικότητα» δηλώνει κυρίως υπενθύμιση παρά επίτευγμα. Μολαταύτα, η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει στην οικουμένη, στον σύγχρονο πολιτισμό την προώθηση της πολιτικής σοφίας - μια τέτοια αποστολή παραμένει ανοιχτός λογαριασμός.

Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Με την ταυτότητα του Ελληνο-Ευρωπαίου. Θα ριψοκινδυνέψω μια απάντηση: ο περιερχομός του σύγχρονου Ελληνα είναι κυρίως ένας χλωμός πατριωτισμός, που επικαλείται ευκαιριακά επίλεκτες σελίδες από την ιστορία, για να προβάλει έναν εκσυγχρονισμό με τις δέουσες «στοχαστικές προσαρμογές» (Καβάφης). Η σύγχρονη ελληνική ταυτότητα αιωρείται ουσιαστικά μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Το ελληνικό μου «γιατί» κι ένα «πρέπει» που πέταξα.

Οταν γύρισα στην Αμερική το 1946, άφησα πίσω μια Ελλάδα βυθισμένη σε πολιτική κρίση. Εφυγα όχι γιατί την ξέγραψα, αλλά «γιατί» ο βαθύς οίκτος δεν γινόταν προσταγή. Ο πόλεμος είχε αλλοιώσει τον ελληνικό πολιτισμικό χώρο. Το μόνο «πρέπει» που ένιωθα ήταν η επιβίωση μέσω της επιστροφής.

Ο Ελληνας ποιητής μου.

Στα χρόνια της Κατοχής διάβασα τα έργα του Παλαμά και βρήκα την ατόφια Ελλάδα στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου». Αργότερα, γνώρισα την ποίηση του Καβάφη. Με γοήτευσαν οι διαδρομές του στα καμώματα του «ελληνιστικού» κόσμου, αποκομμένου από το μεγαλείο της κλασικής εποχής.

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Στον σύγχρονο πρακτικό βίο η ανθρωπιστική παιδεία παραμελείται. Πρωταρχική θέση έχει πάρει η επαγγελματική προετοιμασία για οικονομική επιβίωση. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν επαρκεί μια τέτοια πορεία στη ζωή. Η φιλοσοφική απάντηση ολοκληρώθηκε στα έργα των Ελλήνων στοχαστών. Το έλλογο όραμα αγαθού βίου που διετυπώθη τότε παραμένει όχι μόνο αδιαπραγμάτευτο, αλλά και αδιάσειστο.

Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.

Στην κρίσιμη αυτή ώρα για τον πολιτισμό δοκιμάζεται η ανθεκτικότητα των λύσεων που προτάθηκαν από την Αναγέννηση έως σήμερα. Οι Ελληνες θεώρησαν τη συνεχή κριτική των πολιτευμάτων απαραίτητη για την εδραίωση του ορθού ανθρωπισμού.

Η οδός των Ελλήνων δεν είναι παρελθόν. Είναι ένα με το μελλοντικό μέγα ζητούμενο της παιδείας.

* Ο δρ John Anton είναι καθηγητής Φιλοσοφίας και διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο University of South Florida.

 

 

 

 

 

 

 


Hμερομηνία :  15-02-09

Copyright:  http://www.kathimerini.gr

 

 

 

What today’s veterans can learn from tales of the Trojan War

by Brian Mockenhaupt

Tragic Heroes

Image credit: Jon Krause

Spit flies from the wounded soldier’s mouth and his face pulses, red. “Death! Where are you?” roars Philoctetes, played by the actor Paul Giamatti. “Why, after all these years of calling, have you not appeared?” About 200 military mental-health experts watched him spiral into despair as they worked their way through box lunches, squeezed into a suburban-D.C. hotel conference room. “Earth, swallow this body whole, receive me just as I am, for I can’t stand it any longer,” he moans, breathless. “I am wretched, afflicted, and alone.”

Sophocles wrote these words 2,400 years ago when he inventoried the maladies of combat veterans in his plays Philoctetes and Ajax, which recount two Greek soldiers’ anguish during the Trojan War. Now the Theater of War project has revived these ancient stories, with a plain message for today’s veterans: your experiences are timeless. For as long as men have fought one another, they surely have been psychologically damaged by it. The diagnosis has changed over the years—shell shock, battle fatigue, combat stress, and now post-traumatic stress disorder—but the consequences have remained constant: anger, isolation, guilt, grief, helplessness, and, at the most extreme, wrecked families and suicide.

Most of the many recent plays and films about Iraq and Afghanistan have failed commercially. But the Sophocles readings target a much narrower audience. Director Bryan Doerries has shown his production to five military audiences since August and hopes to expand its reach and perform regularly for returning troops. “I would like to see these plays used to destigmatize psychological injury,” he said.

Indeed, overcoming stigma has been the Pentagon’s trickiest problem in treating PTSD in recent combat veterans, who are trained to suppress discomfort and focus on the mission, and who have difficulty acknowledging mental damage and asking for assistance. The Defense Centers of Excellence for Psychological Health and Traumatic Brain Injury invited Doerries to its November conference, a brainstorming session on ways to make soldiers more resilient in the face of combat and encourage them to seek help. Ajax and Philoctetes have much to say about both.

“War is war is war is war, and hasn’t changed in 3,000 years,” psychiatrist Jonathan Shay told me. He has treated Vietnam veterans for 20 years and has written two books comparing contemporary soldiers’ experiences—both in combat and at home—to those of the men in Homer’s The Iliad and The Odyssey. For the Athenians, Shay said, theater served as a bridge between the battlefield and civil society, a mix of therapy, purification, and reintegration. Communalizing combat trauma, he argued, can help heal it, making recovery a shared experience. I would have liked to see these plays when I came home from Iraq, not for insights on leaving the battlefield and reintegrating into old lives, but for commiseration and context in a disorienting moment, when I had more in common with soldiers two millennia dead than with people I passed on sidewalks.

“Our fierce hero sits shell-shocked in his tent, glazed over, gazing into oblivion,” says Ajax’s wife, Tecmessa, played by the actress Elizabeth Marvel, of Burn After Reading. “He started to make these low sounds, the kind I never thought I’d hear him make, for he always told his men that crying was for women and cowards.” Ajax won fame in the Trojan War as a feared warrior, but he spirals into a rage when his generals give the slain Achilles’ armor to his rival, Odysseus. Ajax plots to kill his superiors, but the gods intervene, and Ajax instead mistakenly slaughters a field of cows and sheep. The shame overwhelms him. “Do you see what I’ve done?” the Broadway actor Bill Camp wails. “I’ve killed these harmless barnyard animals with my hands. What a joke my life has become, my reputation, my sense of honor!” Beyond consolation, Ajax plunges the hilt of his sword into the ground and falls upon the blade.

While Ajax bears warnings about the failure to seek help and the potential impotence of caregivers, Philoctetes delivers a measure of hope. The eponymous hero lays bare his anguish and loneliness and asks his comrades for aid. They take him into their care, delivering him from his isolation and pain. War will damage minds, but the severity and the duration of psychological wounds can be contained when help is provided and sought. Otherwise, we have Ajax, dead upon his sword.

The URL for this page is http://www.theatlantic.com/doc/200903/sophocles

 

34 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Καββαδία

Στις έντεκα Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 34 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Καββαδία. Αντί μνημόσυνου δημοσιεύουμε το ποίημα του φίλου του, Ρήγα Καππάτου, που έγραψε για τα 30 χρόνια από το θάνατό του. Όσο περνάν τα τα χρόνια, τόσο μοιάζει να εκμηδενίζεται και η απόσταση.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ, ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Στη Φωφώ Χιωτέλλη και στο Θανάση Καραβίa, εις μνήμην:

Aνάπλωρα πηγαίναμε κείνα τα χρόνια Κόλια:

άλλα καράβια, άλλες πορείες, άλλες θάλασσες.

Τώρα, στης παραλίας του Αργοστολιού τούτη την άκρη,

φουνταρισμένος γερενέ μένεις δεμένος, φίλε

και τριάντα χρόνια στη σειρά το πέλαο αγναντεύεις,

λες βάρδια αιώνια ανάλαβες σε τούτη εδώ την κώχη.

Στην Άσσο, μίλια παρά κει, έχει φουντάρει ο Σπύρος*

με όσα κλειδιά του μένανε και δανεικά από πάνω.

Έτσι, λοιπόν, τώρα κι εγώ, σαν έρχομαι απ' τα ξένα,

ξέρω πως είσαι πάντα εδώ κι έρχομαι και σε βλέπω,

κι αναθυμάμαι τα παλιά και τα καράβια εκείνα

που τέλειωσαν και για τους δυο εδώ και χρόνια, Κόλια.

Αλλά κι όταν δεν είμαι εδώ, να 'ρθω στ' ομοίωμά σου,

σε φέρνω εκεί που είμαι στο νου απ' τη δική μου άκρη,

σαν έρθει καταχείμωνο κι αδειάζει η παραλία

και πέφτουν κρύα και παγωνιά και σε βρέχει το κύμα

με τους αφρούς του, απαλά, σα να σε λούζουν μούσες.

Ρήγας Καππάτος

*Σπύρος: Πρόκειται για τον καπετά-Σπύρο Βανδώρο από την Άσσο. Πλοίαρχο του "ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ", όπου εργαζόταν τα τελευταία χρόνια ο Καββαδίας, και φίλο του, όπως και του Ρ. Καππάτου. Χρόνια τώρα κι εκείνος πεθαμένος.    

                                       

Τα Λαογραφικά – Μάρτιος ή Μάρτης ( O μήνας των ελαφοκυνηγών)

Ονομασία Μαρτίου

Ο Μάρτης είναι ο τρίτος κατά σειρά μήνας του χρόνου του πολιτικού έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31 ημέρες. Πήρε το όνομά του από το Ρωμαίο θεό του πολέμου Mars δηλ. τον Άρη. Όπως λέει η ρωμαϊκή ιστορία οι ιδρυτές της Ρώμης, Ρώμος και Ρωμύλος, ονόμασαν αυτόν τον πρώτο μήνα Μάρτιο, προς τιμή του πατέρα τους και γενάρχη των Ρωμαίων του θεού Άρη. Κατά την υπό του Νουμά όμως διαρρύθμιση μετακινήθηκε σαν τρίτος μήνας και πρώτος ο προς τιμή του ειρηνικού θεού Ιανού. Για άλλους η μετατόπιση αυτή έγινε μετά το 153 π.Χ. εξακολουθώντας να παραμένει ο

Μάρτιος πρώτος μήνας του θρησκευτικού έτους.

Αττικός μήνας: ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ 21 Μαρτίου-19 Απριλίου. Στην αρχαιότητα τα ιερά Ελαφηβόλια τα γιόρταζαν προς τιμήν της Αρτέμιδος. - Ετυμολογία: Μήνας των ελαφοκυνηγών (ως Ελαφηβολιών)

Ελληνικές Λαϊκές ονομασίες του μήνα Μάρτη Ο Μάρτης λέγεται Βλάσταρος και Ανοιξιάτης, γιατί είναι ο μήνας που φέρνει την άνοιξη. Στις 21 Μαρτίου έχουμε την εαρινή ισημερία, δηλαδή ίση διάρκεια της ημέρας και της νύχτας.. Ο άστατος καιρός είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Μάρτη, του Γδάρτη και Παλουκοκαύτη, όπως έλεγαν το Μάρτιο τα παλιά χρόνια που τα σπίτια ζεσταίνονταν με τζάκια και ξυλόσομπες.

Επειδή είναι άστατος λέγεται πεντάγνωμος « Ο Μάρτης ώρα βρέχει και χιονίζει κι ώρα μαρτολουλουδίζει ». Με όλα αυτά ο Μάρτης είναι περισσότερο ανοιξιάτικος παρά χειμωνιάτικος μήνας για αυτό λέγεται και Ανοιξιάτης. Ζευγαρωμένος με τον διάδοχο του, τον Απρίλη, ως Μαρτάπριλο ή Απριλομάρτη, μας φέρνουν τα λουλούδια και τα στάχυα «Ο Μάρτης με τα λούλουδα και ο Απρίλης με τα στάχυα». Επίσης Κλαψομάρτης,

Φυτευτής και Βαγγελιώτης (λόγω του Ευαγγελισμού)

Απο τα Χορογραφηματα απο την Ελληνικη Κοινοτητα του Μοντρεαλ. Το φυλαδιο Μαρτιου 2009 επισυναπτεται.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------